Rozdział 18

- idź po Barbarę Wierzbicką. Nie wzywaj jej tylko zaproś. - Wiktoria wiedziała że wzywając ją, sprawi że ta uniesie się dumą i odmówi. Musiała ostrożnie dobierać słowa. Nie bała się jej, ała się tego co musi jej powiedzieć - i powiedz że bardzo proszę o spotkanie.
- oczywiście księżniczko

Gdybym mogła cofnąć czas, gdybym wiedziała jak...

- dlaczego sądzisz że chce uciec ? - zapytał z wyraźnym gniewem w głosie.

- bo tak sie zachowujesz - odparła ze zrezygnowaniem.

- a ty ?- wziął głęboki oddech - na moim miejscu chciałabyś uciekać ?- zapytał niepewny siebie. Przypomniały mu się słowa jakie powiedział lata temu Ludmile w których potępił ucieczkę.

Cofnęłabym te wszystkie słowa i czyny, które cię zraniły, 

wtedy zostałbyś ze mną

- to koniec prawda - powiedział odpalając jej papierosa.

- to zaledwie początek. A co walka o to się już znudziła ? - drwina w jej głosie była zbyt wyczuwalną w głosie. On tylko opuścił wzrok i spojrzał na dziewczynę.

Nie wiem, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam

Nie wiem, dlaczego powiedziałam to, co powiedziałam

- czy ty Marcinie Baskiewicz-Potocki ślubujesz miłość, wierność i uczciwość małżeńską wobec tu obecnej Jej Królewskiej Wysokości Wiktorii Milionet Thermopolis Renaldii księżniczki Maribelli. - zaczął arcybiskup czym jeszcze bardziej przeraził przyszłych małżonków, oboje bali się tego samego. Że Marcin nie podoła.

Duma jest jak nóż, potrafi zadawać niewidzialne pchnięcia

Słowa są jak broń, czasami zadają ból

- dlaczego tu jesteśmy ? - zapytała Adriana patrząc na pokój wyłożony ciemnym drewnem z masywnym stołem po środku.

- to salka konferencyjna o którą prosiła twoja babcia - odparła Wiktoria a Adriana z Pauliną zmierzyły ją wzrokiem obydwu cisnęła się zgryźliwa uwaga na temat spostrzegawczości księżniczki.

- babcia za chwile przyjdzie

Nie chciałam cię zranić

Nie chciałam byś patrzył jak odchodzę

Wiem, że przeze mnie płakałeś, ale kochanie

- jestem .... - zaczęła przez łzy - córka służącej ? Pokojówki ? - wyrwała się z objęć ojca i patrzyła na niego z niebywałym bólem. On tylko zwiesił głowę.

- boli cię fakt że jesteś córką służącej ? - zaczęła się donośnie śmiać

- nie jest nią i dobrze o tym wiesz - odparł cicho przysiadając na schodkach prowadzących na podwyższenie dla tronu i schował twarz w dłoniach.

Gdybym mogła cofnąć czas, gdybym wiedziała jak...

- byłam przeciwna ich małżeństwu, sam ślub ma wiele [...] z nadejściem zimy Marcin będzie się oświadczał komuś innemu. - Ludmiła utwierdziła ją w przekonaniu że on jej aż tak nie kocha. Nie poradzi sobie i niedługo sam to odkryje.

- jesteś pewna ? - zapytała znowu siadając na kanapie.

- tak, ale musimy jeszcze ustalić szczegóły tego rozwodu - na jej twarzy namalował się uśmiech a kobieta głośno przełknęła ślinę. 

Zbyt silna, by przeprosić.

Zbyt dumna, by wyznać błąd.

Wiem, że byłam ślepa... ale najdroższy

Rozdział 18

 Pokochać tak jak...

28 kwietnia 2016 

opowiadania Matt'a

--------------------------------------------------------------------------

wiem że trochę mnie nie było ale sprawy wyższe...

mam nadzieje że jesteście ciekawi rozdziału 

będzie napisany w trzeciej osobie 

i tym będzie się różnić 

mam jeszcze jedną prośbę 

pokażcie ilu was tu jest